உலகின் வரைபடத்தைப் பார்க்கும்போது, ஒரு வியப்பூட்டும் முரண்பாட்டை நாம் காண்கிறோம். ஒருபுறம், சில நாடுகள் அதிவேக வளர்ச்சியைக் கண்டு, தங்கள் மக்களுக்கு உயர் கல்வி, சிறந்த சுகாதாரம் மற்றும் செழிப்பான வாழ்க்கையை வழங்குகின்றன. மறுபுறம், பல நாடுகள் வறுமை, பஞ்சம் மற்றும் நிலையற்ற தன்மையின் பிடியில் சிக்கி, அடிப்படைத் தேவைகளுக்காகப் போராடுகின்றன.

 சில நாடுகள் செல்வந்தர்களாகவும், மற்றவை ஏழைகளாகவும் இருப்பதன் பின்னால் உள்ள ஆழமான காரணங்கள் என்ன? இது வெறும் அதிர்ஷ்டமா, அல்லது கட்டமைக்கப்பட்ட சமூக, அரசியல் மற்றும் பொருளாதார காரணிகளின் விளைவா? இந்தப் புதிரை அவிழ்க்க, நாம் சில முக்கிய காரணிகளை ஆராய வேண்டும்.

இது ஒரே இரவில் நடந்த மாற்றம் அல்ல; பல நூற்றாண்டுகளாகப் படிந்திருக்கும் சிக்கலான வரலாற்றின், ஆளுமை முறைகளின், மற்றும் பொருளாதாரக் கொள்கைகளின் விளைவு. இந்தக் கட்டுரை, உலகெங்கிலும் உள்ள இந்த ஏற்றத்தாழ்வுக்குப் பின்னால் உள்ள அடிப்படையான கூறுகளை எளிய முறையில் விளக்குகிறது.

வலுவான நிறுவனங்களின் பங்கு (The Role of Strong Institutions)

ஒரு நாட்டின் செழிப்புக்கு அடித்தளமிடுவது, அந்நாட்டின் நிறுவனங்களின் (Institutions) வலிமையே ஆகும். நிறுவனங்கள் என்றால் வெறும் கட்டிடங்கள் அல்ல, மாறாக நாட்டின் விதிகள், சட்டங்கள், நடைமுறைகள் மற்றும் அரசாங்கத்தின் செயல்பாட்டு முறை ஆகியவற்றைக் குறிக்கும்.

• சட்டத்தின் ஆட்சி (Rule of Law): செழிப்பான நாடுகளில், சட்டம் அனைவருக்கும் சமமாகப் பிரயோகிக்கப்படுகிறது. தனிநபர்கள் மற்றும் வணிகங்களுக்குச் சொத்துரிமை (Property Rights) பாதுகாப்பு உறுதி செய்யப்படுகிறது. மக்கள் தாங்கள் கடினமாகச் சம்பாதித்த பணத்தை யாரும் பறிக்க முடியாது என்ற நம்பிக்கையுடன் முதலீடு செய்யத் துணிகிறார்கள். மாறாக, சட்டத்தின் ஆட்சி பலவீனமாக இருக்கும் நாடுகளில், ஊழல் மலிந்து காணப்படுகிறது, ஒப்பந்தங்கள் மதிக்கப்படுவதில்லை. இதனால் முதலீட்டாளர்கள் பின்வாங்கி, பொருளாதார வளர்ச்சி தடைபடுகிறது. உகாண்டா போன்ற சில ஆப்பிரிக்க நாடுகளில், அரசாங்கத்தின் நிலையற்ற தன்மை காரணமாக மக்கள் தங்கள் நிலங்களுக்குப் போதுமான பாதுகாப்பு இல்லை என்று அஞ்சுகிறார்கள்.
• வெளிப்படையான நிர்வாகம் மற்றும் ஊழல் குறைப்பு: ஒரு அரசாங்கம் வெளிப்படையாகச் செயல்படும்போது, மக்களின் வரிப்பணம் கல்வி, சுகாதாரம் மற்றும் உள்கட்டமைப்புக்காகச் சரியாகப் பயன்படுத்தப்படுவதை மக்கள் நம்புகிறார்கள். மறுபுறம், காங்கோ ஜனநாயகக் குடியரசு அல்லது நைஜீரியா போன்ற இயற்கை வளம் நிறைந்த பல நாடுகள், அதிகாரிகள் மட்டத்தில் நடக்கும் பரவலான ஊழல் காரணமாக, அந்த வளங்களின் பலனை மக்களுக்கு முழுமையாகக் கொண்டு சேர்ப்பதில்லை. ஊழல், வளர்ச்சிக்கான நிதியைத் திசை திருப்பி, நாட்டை வறுமையில் தள்ளுகிறது.

உற்பத்தித் திறன் மற்றும் மனித மூலதனம் (Productivity and Human Capital)

ஒரு நாடு செழிப்படைய மிக முக்கியமான ஒற்றை காரணி உற்பத்தித் திறன் (Productivity) ஆகும். அதாவது, ஒரு குறிப்பிட்ட வளத்தைப் பயன்படுத்தி எவ்வளவு அதிகமாகவும், சிறப்பாகவும் உற்பத்தி செய்ய முடியும் என்பது.

• கல்வி மற்றும் பயிற்சி: சிங்கப்பூர் மற்றும் தென் கொரியா போன்ற நாடுகள் தங்கள் ஆரம்பகால வளர்ச்சியில், கல்விக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்தன. தரமான கல்வி மற்றும் உயர் தொழில்நுட்பப் பயிற்சிகள் மூலமாக, அந்நாடுகள் தங்கள் மக்களை ‘மனித மூலதனமாக’ (Human Capital) மாற்றின. திறமையான தொழிலாளர்களால் மட்டுமே நவீன தொழிநுட்பத்தைப் பயன்படுத்தி, அதிக மதிப்புள்ள பொருட்களை உற்பத்தி செய்ய முடியும். இதைத்தான் ஜப்பான், இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின் அடைந்தது.
• புதுமை மற்றும் தொழில்நுட்ப முதலீடு: வளர்ந்த நாடுகள் தொடர்ச்சியாக ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டில் (R&D) முதலீடு செய்கின்றன. புதிய கண்டுபிடிப்புகள் உற்பத்திச் செலவைக் குறைத்து, புதிய சந்தைகளை உருவாக்குகின்றன. இது பொருளாதாரத்தை முன்னோக்கித் தள்ளுகிறது. ஏழை நாடுகளில், புதுமைக்கான ஊக்கம் குறைவாக உள்ளது, பழைய முறைகளிலேயே உற்பத்தி நடக்கிறது. இதனால் அவற்றின் பொருட்கள் சர்வதேச சந்தையில் போட்டியிட முடிவதில்லை. அமெரிக்கா மற்றும் ஜெர்மனி போன்ற நாடுகள், தங்கள் கண்டுபிடிப்புக்கான சூழலை வலுப்படுத்துகின்றன.

புவியியல் மற்றும் இயற்கை வளங்கள் (Geography and Natural Resources)

சில நேரங்களில், ஒரு நாட்டின் இருப்பிடம் மற்றும் இயற்கை வளங்களும் அதன் செழிப்புக்குப் பங்களிக்கின்றன. ஆனால், இது எப்போதும் ஒரு தீர்மானிக்கும் காரணியாக இருப்பதில்லை.

• இயற்கை வளங்களின் சாபம் (Resource Curse): சவூதி அரேபியா, துபாய் போன்ற நாடுகள் எண்ணெய் வளங்களைப் பயன்படுத்தி பெரும் செல்வத்தை அடைந்துள்ளன என்பது உண்மை. ஆனால், வெனிசுலா, நைஜீரியா போன்ற நாடுகள் அதிகப்படியான இயற்கை வளங்களைக் கொண்டிருந்தும், அதைச் சரியாக நிர்வகிக்கத் தவறியதால் அல்லது ஊழல் காரணமாக, வறுமையில் தவிக்கின்றன. இது ‘வளங்களின் சாபம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஒரே ஒரு வளத்தை நம்பியிருப்பது, மற்ற பொருளாதாரத் துறைகளின் வளர்ச்சியைத் தடுக்கிறது.
• புவியியல் இருப்பிடம்: கடலை ஒட்டியுள்ள நாடுகள் (Coastal countries) சர்வதேச வர்த்தகத்தில் எளிதாகப் பங்கேற்கின்றன. ஆனால், ஆப்பிரிக்காவில் உள்ள பல நிலத்தால் சூழப்பட்ட நாடுகள் (Landlocked countries) அண்டை நாடுகளின் வழியாக மட்டுமே வர்த்தகம் செய்ய முடியும். இது போக்குவரத்துச் செலவை அதிகரித்து, பொருளாதாரப் போட்டியில் பின்தங்க வைக்கிறது. மேலும், வெப்ப மண்டலப் பகுதிகளில் உள்ள நாடுகள், குறிப்பிட்ட தொற்றுநோய்கள் (மலேரியா போன்றவை) மற்றும் விவசாயச் சவால்களை எதிர்கொள்வது, அவற்றின் மனித மூலதனத்தை பாதிக்கிறது.

வரலாற்று மற்றும் அரசியல் காரணிகள் (Historical and Political Factors)

தற்போதைய பொருளாதார நிலை என்பது வரலாற்றில் நடந்த நிகழ்வுகளின் தொடர்ச்சியான விளைவே ஆகும்.

• காலனித்துவத்தின் தாக்கம்: முன்னாள் காலனித்துவ நாடுகள் இன்றும் அதன் விளைவுகளைச் சுமக்கின்றன. காலனித்துவ ஆட்சியாளர்கள் பெரும்பாலும் உள்ளூர் நிறுவனங்களைக் கைப்பற்றி, தங்கள் நாட்டின் நலனுக்காக மட்டுமே வளங்களைச் சுரண்டினர். இதனால், சுதந்திரம் பெற்ற பின், ஆளும் நிறுவனங்கள் பலவீனமாகவும், ஊழல் நிறைந்ததாகவும் இருந்தன. இது நீண்ட காலத்திற்குப் பொருளாதார வளர்ச்சியைத் தடுத்தது.
• அரசியல் நிலைத்தன்மை மற்றும் மோதல்கள்: தொடர்ச்சியான உள்நாட்டுப் போர்கள், அரசியல் கலகங்கள் மற்றும் ஆட்சி மாற்றங்கள் ஆகியவை முதலீட்டைத் தடுக்கின்றன. சிரியா, ஏமன் போன்ற மோதல் நிறைந்த நாடுகளில், உள்கட்டமைப்புகள் அழிக்கப்பட்டு, மக்கள் தங்கள் அடிப்படை வாழ்வாதாரத்தை இழக்கிறார்கள். அமைதியான, நிலையான அரசியல் சூழல் மட்டுமே நீண்ட கால பொருளாதாரத் திட்டங்களை வெற்றிகரமாகச் செயல்படுத்த முடியும். எந்த ஒரு முதலீட்டாளரும் போர் நடக்கும் நாட்டில் முதலீடு செய்யத் துணிய மாட்டார்கள்.

உலகப் பொருளாதார அமைப்பு (Global Economic Structure)

உலகப் பொருளாதாரமும் இந்த ஏற்றத்தாழ்வுக்கு ஒரு காரணம். ஏழ்மையான நாடுகள் பெரும்பாலும் பணக்கார நாடுகளின் ஆதிக்கத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

• சர்வதேச வர்த்தக ஒப்பந்தங்கள்: பணக்கார நாடுகள் உருவாக்கும் சில வர்த்தக விதிகள், ஏழை நாடுகளின் விவசாயப் பொருட்களுக்கும், உற்பத்திகளுக்கும்ச் சந்தையைத் திறக்க அனுமதிப்பதில்லை. இதனால், ஏழை நாடுகள் தங்கள் பொருட்களைச் சந்தைப்படுத்த முடியாமல், பொருளாதார ரீதியாகப் பாதிக்கப்படுகின்றன.
• வெளிநாட்டு உதவி (Foreign Aid): சில சமயங்களில் வெளிநாடுகளில் இருந்து வரும் உதவிகள், உள்ளூர் உற்பத்தியைத் தடுத்து, நாட்டைச் சார்ந்திருக்கும் நிலைக்குத் தள்ளுகிறது. உதவிகளைப் பெறுவது ஒரு தற்காலிகத் தீர்வாக இருக்கலாம், ஆனால் நிரந்தரமான வளர்ச்சிக்கு உதவ, வெளிப்படையான முதலீடுகளும், வர்த்தகப் பங்களிப்புகளும் தேவை.

தீர்வும் நம்பிக்கையும் (Solution and Hope)

சில நாடுகள் செழிப்பாகவும், மற்றவை வறுமையிலும் இருப்பதற்குப் பல காரணங்கள் உள்ளன என்பதை நாம் புரிந்துகொள்கிறோம். இவை வெறுமனே பொருளாதாரக் காரணிகள் மட்டுமல்ல, மாறாகச் சிக்கலான அரசியல், வரலாற்று மற்றும் சமூகக் காரணிகளின் கலவையாகும்.

எந்த ஒரு நாடும் நிரந்தரமாக வறுமையில் இருக்க வேண்டியதில்லை. தென் கொரியா, தைவான், அண்மையில் இந்தியா போன்ற நாடுகள், கல்வி, தொழில்நுட்பம் மற்றும் வலுவான நிறுவனங்களில் முதலீடு செய்வதன் மூலம் வெற்றிகரமாக வறுமையின் பிடியிலிருந்து வெளியேற முடியும் என்பதைக் காட்டியுள்ளன. தீர்வு என்னவென்றால், ஊழலைக் குறைத்து, சட்டத்தின் ஆட்சியை வலுப்படுத்தி, கல்வியில் அதிக முதலீடு செய்து, பொருளாதாரப் பன்முகத்தன்மையை (Economic Diversification) உருவாக்குவதே ஆகும். 

அனைத்துக்கும் மேலாக, மக்கள் தங்கள் நாட்டின் வளர்ச்சியில் முழுப் பங்களிப்பாளர்கள் மற்றும் பயனாளிகள் என்ற உணர்வுடன் இருப்பது அவசியம். நிலையான மற்றும் நியாயமான உலகை உருவாக்க, இந்த ஏற்றத்தாழ்வுகளைச் சரிசெய்வது உலகளாவிய சவாலாக உள்ளது.